Sydney mee, Sydney tegen

Inmiddels is de uni officieel begonnen. In verband met het coronavirus blijft het deze week nog even bij zelfstudie, maar een goed begin is het halve werk. Het halve werk blijkt echter meer dan ik verwacht had. Normaliter volg ik twee vakken tegelijkertijd, nu vier. Japans, Human Behaviour, Indigeneity and Australian Identity en om de zware materie wat lichter te maken: Life, Death and Morality, the ethics of killing. Deze kater valt extra zwaar door de leuke midweek die ik vorige week in Sydney had.

Samen met een huisgenootje ruilde ik mistig Melbourne in voor stralend Sydney. Eenmaal aangekomen gingen we meteen op pad, of eigenlijk op zee. Met de ferry zijn we naar Taronga Zoo gevaren. De rit op zich was een beleving. Woeste wateren en prachtig uitzicht op de haven. Met de skylift hebben we de top van de dierentuin opgezocht. Deze ligt namelijk tegen een heuvel. In de dierentuin zijn meer dan 4000 dieren te zien in combinatie met de Sydney skyline op de achtergrond. De hitte van 37 graden maakte het verblijf van de penguins wel heel aanlokkelijk, maar we konden ons gelukkig inhouden. De dierentuin heeft ons de hele eerste dag bezig gehouden. Na een korte stop bij the Opera House zijn we uitgeput ons bed ingedoken.

De tweede dag besloten we naar Bondi Beach te gaan. Het grijze weer en koude water maakte het zwemmen minder aantrekkelijk, maar dat heeft ons uiteindelijk niet tegengehouden. Braaf tussen de vlaggetjes zijn we het water in gestormd. De golven waren sterker dan verwacht en ondanks dat ik er bij lag als een aangespoelde walvis, is een gastoptreden in Bondi Rescue uitgebleven. Ook heb ik geen haaien noch kwallen gespot. Na Bondi zijn we compleet de andere kant op gegaan, namelijk richting de Blue Mountains. Het zou een twee uur durende treinrit zijn, maar dankzij een spoorloper werden dat er vier. Het weer werd er ondertussen ook niet beter op, net als ons humeur. Aangekomen bij de Blue Mountains bleek het uitzicht de ellende helemaal waard te zijn. NOT. Door de mist was er niks te zien. Een witte, ondoordringbare vlakte van niets in plaats van een prachtig uitzicht. Na toevlucht te hebben gezocht in een lokaal cafe, besloten we om weer huiswaarts te keren. Nog eens twee uur in de trein en we waren weer in het centrum van Sydney. 

Dag drie werd een indoor dag. We zijn naar de WildLife dierentuin geweest, een dierentuin specifiek voor australische dieren. Kangoeroes, slangen, spinnen, krokodillen en nog veel meer. Alle dieren waren van de partij. Het was niet alleen leuk, maar ook leerzaam. Zo heb ik geleerd dat koalas per dag gemiddeld 20 uur zitten en slapen en dat als wombats in paniek raken, ze als een soort bulldozer rondstormen tot ze iets raken. Zo werd ons verteld dat ze tijdens de bosbranden de tonnen met water aan bomen vast moesten binden, omdat de wombats ze anders steeds omkieperden. Ook heb ik een zoutwaterkrokodil van dichtbij gezien. Mijn hemel wat zijn die beesten groot. Na een paar minuten begon hij opeens te bewegen en positioneerde zich richting de deur van zijn verblijf. Niet veel later kwam zijn verzorgster tevoorschijn om wat over hem te vertellen. Ze vertelde dat Rocky een geredde krokodil was die kitesurfers lastig viel door hapjes uit hun surfboards te nemen. Krokodillen zijn ontzettend goede jagers. Ze wachten af, bestuderen je en spelen in op je gedrag. Zo ook Rocky, hij wist dat zijn verzorgster kwam voordat ze er was. Zij is echter wel de enige vrouw in zijn leven en dat is omdat ze door een hek gescheiden worden. De minst begeerde krokodilenbachelor was namelijk onderdeel van een fokprogramma, maar zijn vriendinnetjes kunnen dat helaas niet navertellen.
Na de dierentuin heb ik mijn eerste koreaanse bbq gehad en zijn we naar the museum of contemporary art geweest. Ook zijn we de Harbour Bridge (ook wel bekend als de Coathanger) over gewandeld. Tot slot hebben we onder het genot van een cocktail gewacht tot de zon onderging, zodat we de lichtshow bij the Opera House konden zien. 

Dag vier was ook onze vertrekdag. We hadden niet veel gepland en dat was maar goed ook, want het was waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Na een dagje winkelen, rondslenteren en afscheid nemen van de stad zijn we weer richting de luchthaven vertrokken. Ons vliegtuig deed echter niet hetzelfde. Door een verstoring in Melbourne, waar het vandaan kwam, hadden we ruim een uur vertraging. Eenmaal in het vliegtuig hadden we echter weer goede moed. Deze bleek niet geheel terecht, want van opstijgen kwam het maar niet. We bleven maar bochten maken en even dachten we dat we naar Melbourne gingen rijden. Na een kwartier kregen we te horen dat we onze vertrektijd hadden gemist door het slechte weer. Omdat het inmiddels ruim na elf uur was, sloot het luchtruim zich steeds verder. De zuidelijke startbaan was niet meer in gebruik en we moesten ons naar de noordelijke baan verplaatsen. De piloot vertelde ons dat we een window van 8 minuten hadden om op te stijgen, voordat het luchtruim zich geheel voor ons zou sluiten. Echter hadden we nog geen toestemming van ground control. 8 minuten kunnen lang duren als het het verschil maakt tussen je eigen bed en een stoel op de luchthaven. In de laatste minuten trok de piloot op. Hij verspilde geen tijd aan in positie komen. Zodra we de laatste bocht om waren gingen we plankgas de lucht in. Na een lange dag waren we rond twee uur eindelijk weer op de campus. Het welkomstcomité van studenten die terugkwamen uit de kroeg heeft ons hartelijk ontvangen. Daarna konden we eindelijk ons bed in duiken. De dagen erna waren rustig, de kalmte voor de studiestorm. Wel ben ik naar een cricketwedstrijd geweest, waar Katy Perry toevallig ook een optreden bij gaf. Cricket zelf vond ik niet het leukste, maar het concert was zeker vermakelijk. De komende week zijn mijn dagen gevuld met bezoekjes aan de bibliotheek, wie weet een strand en een bezoekje aan de stad. Easy breezy dus. 

Tot de volgende keer!